Conto sobre unha imaxe
Nun país moi lonxano , maravilloso e espectacular, que nunca nadie daba encontrado había unha selva frondosa, con moitos animais e vexetación , habitabanos Palanos , unha especie de humanos pero solo median un metro, e eran brancos coma a neve , e riba da cabeza levaban unha gorra de distinta cor cada un .Vivían en casiñas de pallas , en total toda eswa tribu eran 150 Palanos , o rei dos Palanos era Don Palo e a reina era Dona Palas , que tiñan dous fillos .Xana e Omar. Os dous pequenos tiñan dez anos cada un e eran mellizos , eran moi revoltosos .
Os Palanos baixo ningun concepto podían ir polo camiño interminable ,porque todos os palanos que foran nunca volveran .
Un día de sol Xana e máis Omar foron dar un paseo, e xogaron o escondite .Xana escondeuse cerca do camiño interminable e empezou a sentir uns ruidos estraños que decían –Sigue o camiño, sigueoo , Xana asustouse e empezou a berrar , Omar correu onde Xana e abrazaronse , Omar e Xana falaron
-Non podemos seguir ese camiño baixo ningún concepto
-Teis razón Omar pero se vamos un cacho máis arriba non pasara nada verdade
-Bueno vale , solo andaremos 2m
-¡si
Os dous irmáns comezaron a andar 2m , miraron para atrás e non se perderan , entón dixeron
-Andamos un pouco mais e non pasara nada
-Vale.
Anduvieron 2m máis , e de repente unha espesa néboa que non desprendía frío , tapou o camiño por completo , os dous volvéronse abrazar forte e cerraron os ollos , e cando os abriron xa non estaban no camiño, era como si se teletránsportasen .¡era algo incrible
Ahora os dous irmáns estaban nun mundo moi estraño , onde había un río ancho entre unha montaña de rocas preciosas , e alí viron a Palanos , eran palanos .
Pero que facían ailí , Xana acercouse a unha palana e díxolle que fai vostede aiquí non tiña que estar na selva a palana contestoulles seguin o camín e acabei neste sitio estraño . Ahora non sei como volver .
-E todos eses palanos que fan aili
-Pasando anos foron pasando o camiño interminable e amontonámonos aiqui .
-onde estamos
-No Pasario é como unha cidade
--pero non hai ninguna ,maneira de sair de aiqui e volver a selva
-Eu non o sei , peroi Parsa si que sabe a maneira de sair de aiqui . Parsa e a muller mais lista da cidade .
os irmáns acompañaron a esa Palana e foron xunto a Parsa ,ela explicoulles a única maneira de saír de Pasario era derrotar a Canlenco a bestia que non lles permitía volver a selva onde vivían . Xana e Omar o oir eso dixeron –Faremolo que sea para volver a selva e a nosa casa.
O día seguinte Parsa explicoulles a Xana e a Omar como había que derrotar a Cnlenco e onde se encontaba.
Os nenos foron onde estaba a bestia e recordaron algo as gorras de cores que levaban na cabeza tiñan moito poder si se unían as dúas . Xuntaron as dúas gorras hacía a bestia e derrotarona . Todos aplaudiron a Xana e Omar . E de repente a pareceron todos na selva , todos os de pasario volveron as suas casas , e foron felices . E o camiño interminable xa non foi un problema.
FIN
A fantasia perdida
Unha nena chamada Sara tiña 14 anos, o pelo longo, liso e marrón, ela e Marta que tiña 16 anos eran as máis populares e todalas nenas do colexio querían ser coma elas.
Un día Marta quedárase na casa de Sara , e escoitaron unha voz que lles decía : Ide o pasillo , abride a porta da habitación de invitados , metedevos debaixo da cama, pechade os ollos e volvedeos abrir. Esi fixeron e o abrir os ollos estaban deitados enriba dun dragón, no país da fantasía, Sara dixo:
-.É precioso! Quedaríame a vivir aquí.
-.Xa pero non estaríamos coa nosa familia e cos nosos amigos.
-. Si, tés razón.
Sara estaba mirando ensimismada a paisaxe cando un pirata colleu a Marta e marchou con ela, Sara díxolle o dragón: vai detrás deles, corre temos que pillalos, se chegan a unha cova , non vamos atopala a tempo.
Despois dun tempo o pirata parouse entonces Sara baixouse do dragon e ao acercarse a eles Marta dixolle:
-Es una trampa corre, corre aléjate y sálvate, pero o pirata casi a colle, pero Sara colleu unha corda que estaba alí tirada e lanzoulla o pirata coma se fose un lazo e atouno. Sara desatou a Marta e marcharon correndo, subiron o dragon e largaronse dalí voando.
Sara deulle de beber e comer ao dragón, lavouno e cepillouno, fixera un esforzó moi grande para pillar o pirata e escapar. Despois, Sara quedouse moi pensativa e dixo: Marta queres axudar aos habitantes de Fantasía?
-. Non, non teño ganas.
Sara axudounos e dabanlle diñeiro. Sara e Marta escoitaron a voz de novo que lles decía :
Se queredes saír tedesvos que tirar o mar, se outro día queredes volver cantade.
Sara colleu o mobil e apuntou o número de teléfono de todos e despois dixolles o seu.
Tiraronse o mar pero cando alguén necesitaba axuda cantaba e sempre acudía alguen.
O sol ten medo
No pobo de Xantío vivían unhos seres extranos. Eses seres non podían ver a luz do sol, e entón saían das súas casas de noite para buscar comida etc.
Eles tiñan un nombre, Os Morcégos.
Os Morcégos eran de piel blanca, con capas, pero eran moi bos, cando vían persoas de noite non as asustaban, falaban con elas e eran moi amables.
Había un matrimonio que tiña unha filla cahamada Rosa, a Rosa gustáballe moito correr pero so o podia facer de noite, porque o igual que os outros xantíos, se saía de día queimabase.
Os xantíos querian averigüar porque se saían de día se queimaban, e para eso Rosa formou un grupo que o formaban: Paula, Raúl e Xoán.
Os xantíos facían vida normal so que polo día durmían e pola noite facían todo: Comían,saían da casa, iban o colexio...
Un sábado Rosa, Paula, Raúl e Xoán reunironse pola noite no sitio secreto que tiñan xunto o río e estiveron planeando e pensando en grupo o problema que querian resolver, Raúl levantou a man e dixo: ¡Podo falar cos animais, haber si eles saben algo de porque non podemos saír a luz do sol!(Raúl tiña unhos poderes especiais de falar cos animais)Todos aceptaron a idea de Raúl, e Raúl empezou a falar cunha curuxa e díxolle:
-Señora curuxa, vostede sabe algo de por que os xantíos non poden saír a luz do sol?
-Si que sei
-E? por qué?
-Pois porque o sol tenvos medo pola pinta que tedes de vampiros.
-E? como nos comunicamos con él?
-Igual que te comunicas conmigo.
Os catro nenos idearon un plan así: Cando saíra o sol enchufar os altavoces fóra e dicir: Señor sol non nos teis que ter medo, somos mellores os humanos. Así fixeron e ¡saiulles perfecto! O sol non tuvo máis medo e deixou que os xantíos estiveran o sol e non se queimaran.
FIN
Por Alba Arias Fernández.
Pepito ao rescate
Había unha vez un monstruo moi feo moi feo pero requetefeísimo. O monstruo era gordo tiña manchas polo corpo dunha cor feísima.
Un día mentres paseaba por un campo cheo de herba, atopouse cunhas formigas xigantescas, as formigas o ver o monstruo colleron moita risa polo feo que era . El puxose moi triste e marchou para a súa casa.
O día seguinte según se levantou sentiu un ruido que viña de fóra. Pepito (que así se chamaba o monstruo) foi a mirar o que pasaba, eran todos os do pobo que lle estaban dicindo que se marchara, que el non podia estar nese pobo que era moi feo e moi pobre. Entón el meteuse na súa casa, fixo as maletas e...cando se iba a marchar viu que todos os do seu pobo estaban atrapados nunha tea de araña, el quería axudalos pero non sabía como. Entón dixo:
-Pois non os von axudar porque eles rechazanme por ser feo. Pero eles ahora necesitanme, se os axudo tal vez me perdonen. ¡Entón mans a obra! Pero como os rescato? Xa sei como como din que son tan feo, cando a araña me vexa a cara vaise asustar.
Pepito vai onde a araña e acecalle a cara, a araña o velo soltou a todos e marchou dicindo.
-Non penso volver máis a este sitio e sobre todo cando esté este monstruo aqui.
Cando se deu a volta Pepito, todos estaban ca boca aberta. Nunhos minutos todos lle estaban aplaudindo a Pepito.
Pola noite houbo unha gran festa con baile, música etc.
O final de todo, coroaron a Pepito o mellor salvador de persoas, animais... cunha coroa e unha medalla, Pepito puxose moi feliz e puxo un sorriso moi bonito.
O velo todos empezaron a dicir: Pois si que está guapo Pepito cun sorriso .
Todos os do pobo, que non sabían que era un extraterrestre, pedironlle perdón.
E así, Pepito, foi unha persoa feliz e guapa como todos.
FIN
Por Amanda Arza Carballo.
Os sete irmáns
Fai tempo nun pazo vivían sete irmáns, coa súa madastra. Eran, sete xovenes príncipes. Os pobres mozos tiñan moitos problemas coa madastra, porque ela era moi mala con eles, ela non os aturaba máis, por riba tiña un espello máxico que solo lle falaba do guapos e listos que eran aqueles sete irmáns.
Os sete irmans tiñan que limpala casa , a madastra solo facía falar co espello diariamente.
Un día a madastra saiu moi cedo para ir a cidade , os sete irmáns aproveitaron para leer que era algo que lles gustaba moito, meteronse na biblioteca da casa e atoparon un libro moi raro, titulábase “pedir deseos”, estaban moi entretidos cando a madastra apareceu no xardin, os sete irmans puxeronse a limpar correndo. A madastra comentoulle a unha veciña que iba haber un baile que ofrecía o Rey para casar as sete fillas mozas que tiña, e que ela ia acudir o sábado. Os mozos moi entusiasmados dixeronlle si os podería deixar ir o baile, pero ela contestoulles con moi mal xenio:
_Por suposto que non.
O sábado os sete mozos desgustados e desilusionados foron a biblioteca para ler un pouco e sacar as penas.
Pero aquel libro tan extraño que viran o día anterior voltou a aparecérseles mesmo parecía que os estaba provocando para que o abrisen, e asi o fixeron a vez que pensaban que eles o que realmente querían ese día era ir o baile, nese momento apareceu un carro con un burro, outro, outro asi ata sete.
Miraron uns para os outros e dixeron que pensabas cando abríchelo libro?
E todos contestaron a vez que quería ir o baile.
Subiron en cadaseu carro e colleron o camino do baile moi sonrintes, pero de repente caeronlle as rodas os carros e derrubaronse por un barranco.
O día seguinte sete mozas campesinas atoparonos, coidaronos, ata que se puxeron ben, os mozos namoraronse das mozas e as mozas dos mozos e casaron e cada parella tiveron setes fillos e viviron alexados da madastra.
ELFOS E GATOS
Había unha vez un elfo que se chamaba G nomeo era gordo , baixo , barbudo e era bueno .Gnomeo vivía no bosque dos elfos donde compartía todo .Un día chegaron ao bosque unha familia de gatos .O PAI gato era alto , delgado e guapo .A mai gata era guapa, delgada e co pelo rubio .a Irmá era inteligente e con pelo rubio .
E o irmau era burro , guarro e feo .
Ao chegar a familia de gatos ao bosque todo se cambiaria porque a familida de gatos non respectaba nada do bosque dos elfos. Gnomeo que era o presidente do bosque dos elfos decidiu votar a familia de gatos do bosque dos elfos . Un día o pai da familia dos gatos díxolle a Gnomeo que porque os botara do bosque dos elfos .Gnomeo dixolle porque non respectaban nada do bosque dos elfos .
O gato dixo non somos moi boas persoas .
Gnomeo díxolle e porque vos comportades asi o gato dixolle porque o elfo duque pagavanos 300e ao mes e como non iban ben para a familia pois acepamos o trato Gnomeo dixo o elfo duque e o noso peor enemigo .Gnomeo chamou a policía para que detuveran o elfo duque pero o xuiz dixo que non tiña probas para levalo a cárcel . Gnomeo dixolle o xuiz que lle pagara a un gato para que atentara contra o noso bosque. o xuiz dixo entón que vaia a cárcel.
