A SILVA MACHA
A silva macha, tamén coñecida como escaramujo, e un arbusto espinoso e perenne da familia das rosáceas. Crece en toda Erupa espontáneamente podese encontrar en ladeiras e matorrais e montes . Tratase dun arbusto de hata 3m de altura ,talo espinoso follas pinnadas e alternas .As grandes flores de cinco pétalos ,que aparecen entre maio e xullo , son penduculadas, de cor branca rosáceo e olorosas .Os froitos son de cor vermello e maduran en outono A silva macha ,aunque tamén recibe o nome de escaramujo ,debe este calificativo o seu froito .Outras forma de chamalo , en castelá, son agavanzo ou rosal silvestre.
XANZÁ
Xanzá: Nome científico: Genciana Lutea L.
É unha planta de alta montaña cunha raíz grosa da que sae na primavera un talo oco follas grandes que nacen enfrontadas. As flores son de cor amarela e nacen agrupadas nas oscilas das follas o longo do talo. É unha planta que tende a desaparecer pola recolección abusiva que se fai dela, isto témolo comprobado nalgúns montes galegos onde é recollida masivamente. A xanzá serve para curar as feridas. Tamen se usaba como medicina para moitas doenzas dos animais.
Unha cousa moi curiosa e que a utilizaban como abortivo , pero eso non funcionaba.
Según conta unha veciña de Seoane da xanzá só se aproveita a raíz.
As fotografías desta planta foron cedidas por Orlando de Ferreirós
A VIOLETA
A violeta pertence a familia das violáceas e o genero da Viola.
E unha pranta herbácea perenne .Todas as follas son basales [ aparenta ausencia de talos ] e sostenida por longos retoños de grandes peciolos eo limbo en forma de corazón invertido . As flores ,de cor violeta e perfumadas ,tamén son moi pedunculadas ; florece a finais de inverno ou a principios de primavera .Os froitos son cápsulas que se abren cando maduran.
A violeta e unha das prantas mais antigas.Podense recolectar as partes verdes ou cada unha de elas por separado.As flores e as follas recollense en plena floración e as raices en outono.
Panqueixo
(prímula obcónica primulaceae)
Descripción : no mes de Marzo florecen en campos e montes as douradas flores de esta popular pranta .As flores terminables dispoñense en umblea en un peciolo máis ou menos largo as flores brancas ,amarelas …de 2-3 cm de diámetro despostas
Época de floración desde o outono ata oa primaveira ;as follas baseales son longas e ovaladas ,simples, arosetadas , cordiformes, pubdescentes ,de5a10cm de longo.
Esta prohibido recolectalas por tratarse de unha pranta protexida .E uha pranta medicinal.
Nome Común:Prímulas.
Descripción : Pranta herbácea de 15ª10cm de longo.
O DENTE DE LEÓN
O Taraxacum officinale e o nome cientifico do dente de león ,achicoria amarga ou taraxacón.Crece .
É moi común en lindes de camiños ,campos e prados de Europa e Ámerica .En xeneral e considerada unha mala herba pero ten numerosas propiedades medicinais .
Esta pranta e da familia das Cicoreáceas alcanza os 50mm de altura. A súa raiz e grosa e corta,con unha roseta basal de follas verde claro ,cuyos bordes están moi dentados .O talo e hoco e no seu extremo brotan a partir de outono numerosos sépalos verdes e flores amarelas .Dentro das cabezuelas nacen os froitos ,de longos e delgados picos e numerosas cerdas no limbo do caliz de cor branco.
ORTIGA
Ortiga Nome científico: Urtica dioica
É unha planta de talo cadrado e oco, con follas acoirazadas co seu borde aserrado e despostas ó longo do talo presentando pés con flores femeninas. Toda a planta está recuberta por uns pelos rexos que conteñen na súa base histamina que produce comechume cando estes tocan a pel. Florece a partir de xuño. Críase en tódolos lugares frecuentados polo home e polo gando como beiras de currais.
Características medicinais:
Foi emprega nos mosteiros para aliviar a dor dos reumáticos e paralíticos así como para baixar a febre dos enfermos, para o que se sacudían os membros ou todo o Corpo con esta planta. Según conta unha veciña de Seoane facía infusións de ortiga para a dor de estómago.
A urtica dioica tamén recibe estes nomes: Herba do cego, estruga e ortiga maior.
POEXO, MELDRASCO, MARABALLO
Nome científico:Menta rotundifolia
Planta de raìz vivaz,comprensiva de dous especies, à saber o mestrante de folla redonda.
Medra en terrenos hùmedos,sobre todo,nos prados,donde son inútiles e cunden moito as sùas raices: florece,na primaveira,de xuño à septembro e a sùa flor e blanca azulada.Dìcese que unha e a outra especie son fortificates e,bebidas en decociòn,resultivas,contra lombrices etc.Particularmente a rotundifolia, de moda un tempo, pola sùa pretendida eficacia ademàis contra o còlera.O poexo alivia o prodio da ortiga, dahí o dito “ortiguiña me picou, meldrasquiño me sanou”
ORQUIDEAS
Aspecto:Planta ata d 50cm.
Follas ovaladas , moi anchas , co haz as máis veces moi moteadas; as follas de varios tamaños, son como máximo catro veces mais largas que anchas. Flores vermello a vermello violáceo, dous pétalos externos e dous internos comiventes en forma de casco ; cabelo trimeo, anchamente uniforme, claro que no centro con dibuxo escuro; espolón aproximadamente tan largo como o ovario e dirixido hacia abaixo. Brácteas tectrices semellantes a follas de frondosas, tan longas como as flores ou máis longas, a menudo algo avermelladas.Habitat: Pantanos llanas , prados de gramineas
Distribución: Europa ,con excepcion do estremo norte e sur.
No Caurel hai distintas variedades desta fermosa planta, que deberíamos coidar mais.
MACELA
Nome cientifico: Matricaria chamomilla L.
Familia: Camomilla .
Indicacciòns: Inflamaciòns (internas e externas),meteorismo, transtorno digestivo .
Discripciòn: Crece o borde dos camiños, en terras de cultivo e páramos; alcanza unha altura de 20 a 50 cm,leva follas bilobuladase cabezuelas aisladas. Utilizanse as flores, debido recolectarse
entre os dias 3ºe5º despois de abrirse .
Sustancias activas : Aceite esencial con camezuelo e 2-bisabolol. Denominación farmacològica: Flores camomila e posee aproximadamente as mesmas propiedades que a manzanilla Romana, pero està màis indicada especialmente contra as diareas dos nenos e contrue o elemento esencial das lavativas e molentes. Recomendanse contra os gases e as dores de cabeza .
As flores teñen numerosas virtudes que xustifican o seu empleo nos transtornos digestivos, as obstrucións hepáticas
e do brazo , e as depresións e crisis neviosas e as dores de cabeza que acompañan a gripe.
