Hay CEN anos naceu CUNQUEIRO

Ondas amigas do mar levado       

O mariñeiro ú é ?                         

   






  ALVARO CUNQUEIRO MORA  naceu en Mondoñedo o 22 de decembro do ano 1911 é decir fai o 22 cen anos

   Estudou bacharelato en Lugo, e alí conoce a Anxel Fole.

   En Santiago coñece a  Fernandez del Riego, Torrente Ballester, Carballo Calero, Maside…

    Foi un dos primeiros membros do Partido Galeguista.

      Foi director  de ABC , pero logo retiraronlle o carné de periodista , por trafico de influencias, sendo expulsado do periódico.

    Ven para Galicia e escribe en vários periódicos, Voz de Galicia, La noche, La Región…, pero usando seudónimos.

    En 1932 escribiu o seu primeiro libro de poemas “mar o norde”.

    En 1935 publicou “Merlin e Familia”, libro de fantasia.

  En 1958 en colaboración con José María Castroviejo escribiu un libro de cociña.

O Sochantre, Xentes daqui e dacola...e outros máis

   O 21 de abril de 1963 ingresou na Real Academia Galega.

   Morreu en vigo no ano 1981 e os seus restos repousan en Mondoñedo.

   

Quezais soñás, amor, coa branca abelaneira

Ou co cervo que baixa beber á ribeira

 Ou co merlo que canta seu vagar na roseira

     

Téñolle Medo

TEÑOLLE MEDO…

 María Locay

Teñolle  medo  as culebras porque dicen que son moi malas.

Teñolle medo  as rás ,sapos e lagartos porque  son moi  feas.

SANDRA VILARIÑO RODRIGUEZ  

TEÑO MEDO:

Teño medo as arañas que  son grandes  e peludas .

Teño medo os sapos grandes e gordos.

Teño medo as culebras que son moi grandes.

Teño medo cando estou sola na casa, vendo una  película de medo.

Teño medo a cando vou de noite e os muricegos voan por encima da miña cabeza.

Teño medo a que cando estou por ahí me salga algún leirón.

                                                                                              

GÚSTAME

  AMANDA ARZA CARBALLO
              A MIN GÚSTAME…
 
Gústame xogar o baloncesto con David e Sandra.
Gústame comer chocolate con leite pola merenda.
Gústame dar un paseo polo pobo, cando é de noite e están todos nas casas.
Gústame nadar no río cos meus amigos polo verán.
Gústame xogar coa miña amiga a os xogos de mesa mellor o parchís.
Gústame comer de todo, pero prefiro o caldo de verdura.
Gústame ver a tele mentras como, porque hai dibuxos animados.
Gústame andar na bicicleta polo pobo e facer carreiras cos amigos.
Gústame leer polas noites antes de durmir, contos de misterio.
Gústame axudarlle a miña nai nos seus labores.
Gústame estudiar, para poder facer unha boa carreira.
Gústame xogar co meu can que se chama León, porque é moi intelixente.
Gústame xogar con meus irmán e co meu pai o dominó anque me gana sempre.
Gústame axudarlle a miña avoa a facer as camas porque se alegra moito.

A FOLLA PEPITA

                                  A folla Pepita.
 Había unha vez, unha folla dun castiñeiro, que se chamaba Pepita.
             Pepita non era unha folla calquera, era unha folla moi especial porque nunca cambiaba de cor e nunca caia do castiñeiro. Pepita creíase moi chulita porque nunca caía da árbore, e entonces as outras follas non lle facían caso.
         Ata que un día se sentiu moi soa e moi triste porque non tiña con quen xogar, pero ela non quería facer amigas, e así seguiu, creéndose máis chulita.
                 Unha noite que as outras follas  estaban no chan tramaron un plan para que Pepita non se creera tan chulita, e o plan foi o seguinte:
        Entre todas chamarón o vento para que soprara moi forte e tirara a folla do castiñeiro para que cambiase de cor e parase de chulearse. E así fixeron.
           En pouco tempo o vento empezou a soprar moi forte e a folla non puido aguantar, e foi caendo pouco a pouco o chan.
            O caer levou un golpe e quedou dormida pero o fin despertouse, é cando se despertou o ver que estaba no chan puxose a chorar, e todas lle empezaron a preguntar porque choraba e ela contestoulles que choraba de alegría, porque o fín podía ter amigas, sempre e cando se as outras follas lle deixaban, e as outras follas dixeron que si, que lles encantaría ter unha amiga máis.
             E entonces todas as follas foron amigas.
       Así en outono as follas sempre caen da árbore, e as árbores quedan desnudas, porque o seu pelaxe caeu .
                                                       
                                                                                          Amanda.