150 anos despois de CANTARES GALLEGOS

O domingo día 24 fai 150 anos que Rosalia de Castro publicou o seu libro CANTARES GALLEGOS, foi un libro escrito en Galego e por unha muller.
Nos quixemos unirnos á xente que  o domingo vai homenaxear a esta Gran Galega e aqui vai o noso grao de area.
Na hora do comedor de forma inesperada comenzamos a recitar.A 1º foi Antía  con aquelo de:
                      Castellanos de Castilla 
                       tratade ben ós galegos;
                      cando van, van coma rosas;
                      cando ven, ven coma negros.

                    --Cando foi, iba sorrindo;
                       cando veu, viña morrendo..
                       .....................................

A continuación foi  Paula-
                           Adiós, rios;, adiós fontes
                           adiós, regatos pequenos;
                           adiós, vista dos meus ollos;
                           non sei cando nos veremos.

                            Miña terra, miña terra,
                             terra donde me eu criei,...
                            ....................................

Mª Dolores -
                            Airiños,airiños aires,
                            airiños da miña terra;
                            ariños, airiños aires
                            airiños, levaime a ela.
                
                            Sin ela vivir non podo
                            non podo vivir contenta;..
                            ..........................................

Ivai Irati-
                           Meiguiño, meiguiño, meigo,
                           meigo que me namoraste,
                           vaite de onda min, meiguiño,
                           antes que o sol se levante...
                           .........................................
                           .........................................


Victor-
                             Nunca humanos ollos viron
                              o que veu entonces ela,
                              que si non morreu entonces
                               foi porque dios n´o quixera:
                              ........................................
                                 .................................

David-                  
                            Eu be sei destes tormentos
                             que consomen e devoran,
                              dos que fan xemer os ventos,
                               dos que morden cando choran.
                             ................................................
                                ..............                  


Antía-
          Fará domingo 150 anos unha muller publicou un libro de poemas en galego o libro chamase "Cantares
Gallegos a muller ROSALIA DE CASTRO
                             

                         

¿POESIA?

Un amor imposible

Paula Fuentes Vergara.

Houbo unha vez un home,

un fermoso galopin,

namorouse dunha moza

xa chegado o San Martín.

E non quixo xa marcharse

sen que ela se namorase.

El cantaballe cancións

que el mesmo compoñía,

decialle en baixiño,

todo o que lle quería.

Amaba a terra dos pais,

e non quería marchar,

preferia alí quedar

que del se namorar.

Pasados os anos

en Ourense

se encontraron.

Na Coruña

se miraron

En Lugo

se namoraron

E en Pontevedra

casaron.

OH AMOR

Ivai Irati Guirado Vizcaíno

Oh amor, oh amor

e o mellor

Eu intento atopar

a miña alma xemelga

para con ella curar

a toda a xente enferma.

Teño un fluor na alma

que alumea o meu camiño

risa, pranto

e eso dalle a vida.

a esta poesia

chea de alegria.

Oh amor, oh amor

e o mellor.

Amor hacia ti

Antía Álvarez González

Meu amor hacia ti me inclino

es doce coma ti só

o meu rencor apartalo,

e fasme olvidar a dor.

Ti querias amarme,

pero coñeciches a Carme.

Eu quixen marcharme,

porque comprendino,

non podias axudarme,

e despois de rechazarme,

estás a punto de matarme.

Eu desaparezo, non te das conta

namoracheste desa tonta.

CARNAVAL- ENTROIDO-ANTROIDO FESTA

Antroido en Caurel.

Grazas a todos/as que nos convidaron, orellas, galletas de castañas, galletas variadas,chocolate e as bolsas de golosinas GRAZAS.
Estos son algunhos momentos. Os disfraces foron feitos por nos

INVESTIGAMOS. O ENTROIDO DO CAUREL NO SECULO PASADO

O ENTROIDO EN CAUREL

    Según as nosas investigacións, despois de preguntar os maiores do Concello dende Savane ata Froxán, soupemos.

     O entroido comenzaba o domingo anterior (domingo corredoiro)

Antes usaban roupas vellas para disfrazarse, chamábanse felos.

    Tamén soupemos que o pasaban de marabilla os mozos e mozas, tirándose cinza (fariña non había) uns os outros, asi coma enzoufandose coa tinta que recollian dos tizois das lareiras. Pero tamen se tiraban auga a cubos, e con artiluxios feitos para a ocasión.

      Pola noite saian os felos, que eran invitados a comer polos veciños, tamén lles daban cousas: chicho, chourizos....que logo facian festa para comelos.

      Había bailes e cantos en todolos lugares.

   Había un personaxe moi importante o meco esto era un boneco de palla, que vestían con roupas de home ou de muller según o dono. As mulleres gardaban a meca e os homes o meco para evitar que lle lo roubaran os outros. Tamen facían un meco que intentaban deixalo noutro lugar e asi había un trasiego de lugar en lugar para non aloxar o meco doutro lugar no seu.

    O ultimo día ardian os mecos e cada quen trataba de salvar o seu os homes o meco e as mulleres a meca.

      Comíase cocido ou sencillamente chicho con cachelos e as veces en vez de patacas usabanse as castañas secas que eran mais abondosas.